Zamanla Kaybolan Meslekler:
Gelişen Endüstri ve insanlığın gelişen talep ve ihtiyaçları maalesef zamanla bazı mesleklerin kaybolmaya yüz tutmasına sebep olmuştur. Bütün bu meslekler büyük bir el emeği, maharet ve ustalık gerektirmektedir. Sadece bu meslekleri hatırlatmak için değil, belki de yeni nesilde bu mesleklere karşı biraz azalan saygıyı ve eski geleneklerimizi tanıtmak için bu mesleklerden 6 tanesini kısa bilgilerle ve ufak resimlerle sizlere sunmaya çalışacağım:
 | Keçe, yün, kıl ya da pamuğun ıslak ortamda çiğnenip dövülerek liflerinin birbirine kaynaşmasıyla elde edilen ve örtü, yaygı, çadır, giysi yapımında kullanılan kaba kumaştır. Keçe Orta Asya’dan beri Türkler tarafindan bilinmektedir. Osmanlılarda Konya, Diyarbakır, Afyon, Isparta, Uşak, Urfa, Bursa keçe üretim merkezleri olarak tanındı. Ahilik örgütleri içinde yer alan esnaf loncalarında keçecilik, önemli bir yer tutuyordu. Kalfa ve ustalar 6-7 yıl süren hairlik dönemlerinde yün ditme, yün atma, ayakla yün tepme, kalıba yün hazırlama, hamamda keçe pişirme gibi yöntemleri öğreniyorlardı. | | | .. |
 | Koşum, bir koşum hayvanının araba, kağnı gibi araçlara ya da saban, pulluk gibi aletlere koşulmasını sağlayan kayış takımıdır. Koşumcu, çeşitli koşum parçalarını yapan kimsedir. İlk koşum takımlarına M.Ö. 4. yy’da Mezopotamya’da rastlanmaktadir. Günlük hayatında ve meydana getirdigi uygarlıklarda atın büyük yeri olan Türkler koşum takımlarını Orta Asya’dan beri kullanmaktaydılar. Bugün koşumculuk, koşum hayvanlarının önemini kaybetmesiyle birlikte kaybolmaya yüz tutan bir meslek haline gelmiştir. | | |
 | Semer = Beygir,katır,eşek gibi hayvanların sırtına yük bağlamak bazen de binmek için kullanılan, ağaç bir iskeletin sazla doldurulmuş “yatak”tan oluşan üstlüğüdür. Semer genellikle ağaç, çuval ve sazdan yapılır.Yük bağlamak ve binek hayvanına rahat binmek için kullanılır. Semerler boyunlu ve çatal semer olarak ikiye ayrilir. İlk kez Araplar ve İranlılar tarafindan kullanıldığı söylenir. Türklere de onlardan geçmiştir. |
 | Çömlek,topraktan yapilan ve pişirilerek sağlamlaştırılan kap, tenceredir.Çömlekçilik, Anadolu’da cilalıtaş devrinden beri bilinmektedir. Özellikle Mersin, Çatalhöyük, Hacılar, Kültepe ve Boğazköy çömlekleriyle ünlüdür. Günümüzde bilinen en eski çanak çömlek örnekleri, Anadolu’da Çatalhöyük’te ele geçen ve yaklaşık 9 bin yil önceye ait seramiklerdir. 12.yy’da Ortadogu’da islam çanak çömlekçileri sir maddesini kil hamuruyla karıştırıp saydam yumuşak porselen yapımını denemişlerdir. |
 | Hasırdan ya da sazdan örülerek yapılmış kulplu torbaya zembil denir. Selçuklular’ın ve Osmanlılar’ın günlük hayatında zembil eşyalarının büyük önemi vardı. Sanayileşmenin gelişmesiyle birlikte zembil esyaların günlük hayat içindeki önemi büyük ölçüde kaybolmuştur. Bugün zembil eşyaları, daha çok kentlerin varoşlarında ve kırsal kesimde üretilmekte ve kullanılmaktadır. |
 | Sedefkarlık , sedef üzerinde çalışma, sedef kakma eşya yapımıdır. Bu işi yapan ustalara da sedefkar denirdi. Sedefkarlık Osmanlılar’da önemli bir meslekti. Özellikle 16.yy’da kendine özgü bir üslup kazanmıştı. Osmanlı Sarayında sedefkarların çalıştığı özel atölyeler vardı. Bunlar, tahtlardan saltanat kayıklarına kadar, padişahların pek çok eşyası üzerinde bu ince sanatı uygulama imkanı buluyorlardı. Bugün önemini büyük ölçüde kaybeden sedefkarlık konusunda Topkapı Sarayı’nda sedef kakmalı eşyaların restorasyonuyla ilgilenen bir bölüm bulunmaktadır. | |
,
,,
,,
,,
,,
,,